De novo ludo electronico

Nudius secundus ludus electronicus "Assassin's Creed: Odysey" natus est, quo licet nobis iter facere in Graeciam, archonte Pericle. Profecto, cum vias Athenarum per personam principalem ludi ambularemus, licet nobis vicos, aedificia publica, tabernas, templa, forum (Graece ἡ ἀγορά) et praesertim Ἀκρόπολιν videre, id est arx ubi principalia templa Athenarum reperiuntur, ut templum Athenae. Me Hercle etiam gentes Graecas Graece loqui audire possumus nobis ambulantibus! Sic res vera videtur ut profecto usque ad Athenas archonte Pericle per "machinam temporalem" recedamus.

Finire autem commentandi hanc rem non possum nullo alium ludum commentante. Sine dubio ludum "Assassin's Creed: Origins" mihi refero, ubi profecto licet nobis in Aegypto vivere Cleopatra regnante. Hoc ludo enim vias civitatis Alexandriam, Alexandro conditam, ambulare licet nobis, qua vica, templa, portum, et praesertim Pharum videre possumus. Quod autem mirabilissimum mihi videtur, secundum quod censeo, visus Magnae Bibliothecae Alexandriae est. Per personam quam optes (Iulius Caesar, exempli gratia!) ea inire potes. Utinam ludus futurus nobis portet Romam Caesare Augusto imperante et per eum gentes Romanas Latine loqui auscultare possimus. Tamen nimis precor Deos. Hic audi, care lector, linguam Graecam!

De Idibus Martiis

Caius Iulius Caesar, cui Senatus Populusque Romanus dictaturam perpetuam dedit, Pompeium in cruento bello civile victus a factione pompeiano Senatus ante statuam Pompeii necatus est. Profecto illustrissimo Caesari omnia imperia Rei Publicae fuerunt: fuit consul, pontifex maximus, imperator (dux summus), tribunus plebis, princeps senatus, et praecipue dictator, qui usus erat cum Romae pericula fiunt et necesse erat (ut Fabius Maximus, cum Hannibal Italiam oppugnabat, sive Sulla, cum Roma diffilis erat gubernandi propter bella civilia). Tot certe imperia tenebat ut iure rex sine corona esset (aut huius eum accusabat inimicos suos), sed num ipse regem esse volebat? Numquam id sciemus. Tandem ad legendi fruendum, care lector, sic de morte Caesaris Plutarchus narrat:

οὐ γὰρ ἂν φύσει γε συστῆναι ζῷον ἀκάρδιον. ἔστι δὲ καὶ ταῦτα πολλῶν ἀκοῦσαι διεξιόντων, ὥς τις αὐτῷ μάντις ἡμέρᾳ Μαρτίου μηνὸς ἣν Εἰδοὺς Ῥωμαῖοι καλοῦσι προείποι μέγαν φυλάττεσθαι κίνδυνον, ἐλθούσης δὲ τῆς ἡμέρας προϊὼν ὁ Καῖσαρ εἰς τὴν σύγκλητον ἀσπασάμενος προσπαίξειε τῷ μάντει φάμενος· „αἱ μὲν δὴ Μάρτιαι Εἰδοὶ πάρεισιν“, ὁ δ’ ἡσυχῇ πρὸς αὐτὸν εἴποι· „ναί, πάρεισιν, ἀλλ’ οὐ παρεληλύθασι“. (Plut. Caes. 62)

[...] 

εἰσιόντος δὲ Καίσαρος ἡ βουλὴ μὲν ὑπεξανέστη θεραπεύουσα, τῶν δὲ περὶ Βροῦτον οἱ μὲν ἐξόπισθεν τὸν δίφρον αὐτοῦ περιέστησαν, οἱ δ’ ἀπήντησαν ὡς δὴ Τιλλίῳ Κίμβρῳ περὶ ἀδελφοῦ φυγάδος ἐντυχάνοντι συνδεησόμενοι, καὶ συνεδέοντο μέχρι τοῦ δίφρου παρακολουθοῦντες. ὡς δὲ καθίσας διεκρούετο τὰς δεήσεις καὶ προσκειμένων βιαιότερον ἠγανάκτει πρὸς ἕκαστον, ὁ μὲν Τίλλιος τὴν τήβεννον αὐτοῦ ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις συλλαβὼν ἀπὸ τοῦ τραχήλου κατῆγεν, ὅπερ ἦν σύνθημα τῆς ἐπιχειρήσεως.  

πρῶτος δὲ Κάσκας ξίφει παίει παρὰ τὸν αὐχένα πληγὴν οὐ θανατηφόρον οὐδὲ βαθεῖαν, ἀλλ’ ὡς εἰκὸς ἐν ἀρχῇ τολμήματος μεγάλου ταραχθείς, ὥστε καὶ τὸν Καίσαρα μεταστραφέντα τοῦ ἐγχειριδίου λαβέσθαι καὶ κατασχεῖν. ἅμα δέ πως ἐξεφώνησαν, ὁ μὲν πληγεὶς Ῥωμαϊστί· „μιαρώτατε Κάσκα, τί ποιεῖς;“ ὁ δὲ πλήξας Ἑλληνιστὶ πρὸς τὸν ἀδελφόν· „ἀδελφέ, βοήθει“. τοιαύτης δὲ τῆς ἀρχῆς γενομένης, τοὺς μὲν οὐδὲν συνειδότας ἔκπληξις εἶχε καὶ φρίκη πρὸς τὰ δρώμενα, μήτε φεύγειν μήτ’ ἀμύνειν, ἀλλὰ μηδὲ φωνὴν ἐκβάλλειν τολμῶντας. τῶν δὲ παρεσκευασμένων ἐπὶ τὸν φόνον ἑκάστου γυμνὸν ἀποδείξαντος τὸ ξίφος, ἐν κύκλῳ περιεχόμενος, καὶ πρὸς ὅ τι τρέψειε τὴν ὄψιν, πληγαῖς ἀπαντῶν καὶ σιδήρῳ φερομένῳ καὶ κατὰ προσώπου καὶ κατ’ ὀφθαλμῶν, διελαυνόμενος ὥσπερ θηρίον ἐνειλεῖτο ταῖς πάντων χερσίν· ἅπαντας γὰρ ἔδει κατάρξασθαι καὶ γεύσασθαι τοῦ φόνου.

διὸ καὶ Βροῦτος αὐτῷ πληγὴν ἐνέβαλε μίαν εἰς τὸν βουβῶνα. λέγεται δ’ ὑπό τινων, ὡς ἄρα πρὸς τοὺς ἄλλους ἀπομαχόμενος καὶ διαφέρων δεῦρο κἀκεῖ τὸ σῶμα καὶ κεκραγώς, ὅτε Βροῦτον εἶδεν ἐσπασμένον τὸ ξίφος, ἐφειλκύσατο κατὰ τῆς κεφαλῆς τὸ ἱμάτιον καὶ παρῆκεν ἑαυτόν, εἴτ’ ἀπὸ τύχης εἴθ’ ὑπὸ τῶν κτεινόντων ἀπωσθεὶς πρὸς τὴν βάσιν ἐφ’ ἧς ὁ Πομπηΐου βέβηκεν ἀνδριάς. καὶ πολὺς καθῄμαξεν αὐτὴν ὁ φόνος, ὡς δοκεῖν αὐτὸν ἐφεστάναι τῇ τιμωρίᾳ τοῦ πολεμίου Πομπήϊον, ὑπὸ πόδας κεκλιμένου καὶ περισπαίροντος ὑπὸ πλήθους τραυμάτων. εἴκοσι γὰρ καὶ τρία λαβεῖν λέγεται, καὶ πολλοὶ κατετρώθησαν ὑπ’ ἀλλήλων, εἰς ἓν ἀπερειδόμενοι σῶμα πληγὰς τοσαύτας. (Plut. Caes. 66)

Cave Idus Martias!

Quid est veritas?

Hodie vocabula ut "veritas" aut "ἐλευθερία" ab omnibus dicta sunt. Multi homines veritatem dicere credunt et quod reliqui cogitant non accipiunt. Tunc vero omnes qui eo modo  agunt vobis dico: quid est veritas? Exstat veritas? Dicisne, tu, veritatem? Num veritatem ego dico? Profecto, ut dicebat magnificus Imperator Marcus Aurelius, ὅτι πάντα ὑπόληψις, nihil verum. Certe vocabulum "veritas" Graece ἀλήθεια dicitur, id est ἀ-λήθεια, scilicet "res quae arcana non sunt". Tandem ille qui quod reliqui censent non accipit nescit ἐλευθερίαν finire ubi incipit reliquorum. De hoc autem non putant et tantummodo veritatem eius credit. Profecto, ut dicebat optimus Iulius Caesar, libenter homines id quod volunt credunt.

Quid est veritas? Haec quaestio hodie multo necesse est discere.